Πρόκειται για καλοήθη ογκίδια, τα οποία έχουν διάφορα μεγέθη (συνήθως δεν ξεπερνούν τα 3 εκατοστά), είναι στρογγυλά και με ομαλό περίγραμμα. Δεν είναι σκληρά και όταν τα πιέζουμε, το λίπος από το οποίο αποτελούνται μετακινείται προς τη μία ή την άλλη πλευρά και μετά επανέρχεται στη θέση του. Μάλιστα, εμφανίζονται λίγο συχνότερα στις γυναίκες με μεγάλο μαστό. Αν στο λίπωμα προστεθούν και αδενικά στοιχεία, τότε έχουμε το σχηματισμό αδενολιπώματος. Τα λιπώματα, όπως και τα αδενολιπώματα, μπορούν να αφαιρεθούν χειρουργικά με επέμβαση που είναι απλή και σύντομη.

Είναι καλοήθεις ογκίδια του μαστού, ευκίνητα, ομαλά, ανώδυνα, τα οποία εμφανίζονται συνήθως σε ηλικίες 17 - 35 ετών και δεν εξαλλάσσονται σε κακοήθεια. Εμφανίζονται κυρίως στην αναπαραγωγική ηλικία, ενώ το μέγεθός τους αυξάνεται τόσο στην εγκυμοσύνη όσο και κατά τη λήψη οιστρογόνων και υποχωρούν σε συχνότητα κατά την εμμηνόπαυση. Γι’ αυτό το λόγο είναι πιθανόν η εμφάνισή τους να σχετίζεται με ορμονικούς παράγοντες. Τα ινοαδενώματα συχνά έχουν πολύ μεγάλη κινητικότητα και μπορούν να μετακινηθούν με ευκολία κάτω από το δέρμα μετά από πίεση με τα δάκτυλα. Εάν το μέγεθος του ινοαδενώματος δεν ξεπερνά τα 2 εκατοστά και η κλινική και απεικονιστική του εικόνα δεν εγείρει καμία υποψία για πιθανή κακοήθεια, τότε συστήνεται η 6μηνη παρακολούθηση με κλινική και απεικονιστική εξέταση. Για τον ασφαλή αποκλεισμό πιθανής κακοήθειας συστήνεται να γίνεται παρακέντηση με τη χρήση λεπτής βελόνας (FNA) και περαιτέρω κυτταρολογικός έλεγχος.

Η ινοκυστική νόσος, επίσης, αποκαλείται ινοαδένωση ή ορμονική μαστοπάθεια. Πρόκειται για ινοκυστικές αλλοιώσεις που μπορεί να εμφανίζονται και στους δύο μαστούς, συχνά στο άνω και έξω τεταρτημόριο, όπου βρίσκεται ο περισσότερος μαστικός αδένας ή στην κάτω πλευρά του μαστού. Η Iνοκυστική μαστοπάθεια εμφανίζεται τουλάχιστον δέκα χρόνια μετά την έναρξη της περιόδου και πιο συχνά σε γυναίκες από 30 έως 50 ετών, μέχρι δηλαδή την εμμηνόπαυση. Τα αίτια είναι ορμονικά, στρεσογόνα και σε μεγάλο ποσοστό διατροφικά. Οι γυναίκες που κινδυνεύουν να αποκτήσουν κυρίως την προχωρημένη κατάσταση της ινοκυστικής μαστοπάθειας είναι όσες δεν έχουν αποκτήσει παιδί, έχουν ορμονικά προβλήματα ή παίρνουν για κάποιο λόγο ορμόνες. Η ινοκυστική μαστοπάθεια συνδέεται επίσης με το άγχος. Οι ινοκυστικές αλλοιώσεις του μαστού αποτελούν τις πιο συχνές αιτίες ανησυχίας στις γυναίκες . Οι ινοκυστικές αλλοιώσεις προκαλούνται από αλλαγές στα επίπεδα των θηλυκών ορμονών, των οιστρογόνων και της προγεστερόνης, κατά τη διάρκεια της εμμήνου ρύσης. Οι ορμόνες προκαλούν διαστολή των αιμοφόρων αγγείων, διόγκωση των γαλακτικών αδένων και διήθηση των πόρων από την κατακράτηση υγρού στο μαστό. Συμπτώματα είναι οι διογκωμένοι μαστοί, που πονάνε, που είναι ευαίσθητοι και που εμφανίζουν 'εξογκώματα'. Μετά από κάποιο χρονικό διάστημα οι μαστοί, συνήθως, επιστρέφουν στο φυσιολογικό, δηλαδή, όπως ήταν προηγουμένως. Η αντιμετώπιση της ήπιας μαστοδυνίας, εφόσον αυτή οφείλεται στην ινοκυστική μαστοπάθεια, είναι η αποχή από το κάπνισμα, η μείωση της κατανάλωσης καφέ ή σοκολάτας και η αντιμετώπιση του άγχους που συνυπάρχει στις περισσότερες των περιπτώσεων. Εάν ο πόνος εμφανίζεται έντονος, συνιστάται η χορήγηση παρακεταμόλης, μη στεροειδών αντιφλεγμονωδών σκευασμάτων και ενζύμων που βοηθούν στη μείωση του οιδήματος και της φλεγμονής. Οι μεταβολές της ινοκυστικής μαστοπάθειας δεν αυξάνουν τον κίνδυνο καρκίνου του μαστού.

Οι κύστεις στον μαστό είναι σάκοι γεμάτοι με υγρό, έχουν ομαλή υφή, συνήθως είναι κινητές και επώδυνες και αποτελούν ένα πολύ συνηθισμένο εύρημα. Μπορεί να είναι πολλαπλές και αρκετά συχνά ψηλαφητές ανάλογα με το μέγεθος τους και το μέγεθος του μαστού. Στην δημιουργία τους συμμετέχουν οι ορμόνες και γι αυτό είναι συχνές σε γυναίκες ηλικίας 30-50 ετών και συνήθως εξαφανίζονται μετά την εμμηνόπαυση. Οι απλές καλοήθεις κύστεις δεν οδηγούν σε κακοήθεια και τις περισσότερες φορές δεν χρειάζονται καμία παρέμβαση.

Εμφανίζουν ορισμένα υπερηχογραφικά χαρακτηριστικά των απλών κύστεων. Εκτός από υγρό, συνήθως περιέχουν και συμπαγή στοιχεία. Πολύ σπάνια (0,4%) μπορεί να υποκρύπτουν κακοήθεια και γι΄αυτό η παρακέντησή τους είναι υποχρεωτική και συνήθως απαιτείται και συμπληρωματική απεικόνιση με μαστογραφία.

Έχουν μεικτά χαρακτηριστικά κύστης και συμπαγούς μάζας. Έχουν αρκετά μεγάλη πιθανότητα να υποκρύπτουν κακοήθεια (20-43%) και γι αυτό απαιτείται η βιοψία τους, είτε χειρουργικά, είτε με FNA.

Ο πιο κοινός τύπος μασταλγίας προκαλείται από τις ορμόνες που ρυθμίζουν τον καταμήνιο κύκλο της γυναίκας. Αυτές οι ορμονικές μεταβολές μπορεί να προκαλέσουν πόνο και στους δύο μαστούς αρκετές ημέρες πριν την έναρξη της περιόδου. Ο τύπος αυτός του πόνου εμφανίζεται και κατόπιν υποχωρεί στις διάφορες φάσεις του κύκλου και γι' αυτό ονομάζεται «κυκλική μασταλγία». Η κυκλική μασταλγία δεν σχετίζεται συνήθως με καρκίνο του μαστού ή άλλα σοβαρά προβλήματα. Λιγότερο συχνά, μία γυναίκα μπορεί να εμφανίσει «μη κυκλική μασταλγία». Αυτός ο τύπος πόνου δεν σχετίζεται με τον καταμήνιο κύκλο και μπορεί να αφορά μόνο τον ένα μαστό, ή μία περιοχή του μαστού. Η μη κυκλική μασταλγία συνήθως προκαλείται από προβλήματα εκτός του μαστού, όπως μυοσκελετικές κακώσεις, κακώσεις του δέρματος, παθήσεις της σπονδυλικής στήλης ή του πεπτικού. Η μη κυκλική μασταλγία μπορεί να οφείλεται σε καρκίνο του μαστού, μόνο σε ένα πολύ μικρό ποσοστό γυναικών. Οι γυναίκες που υποφέρουν από εμμένουσα μασταλγία θα πρέπει να επισκεφτούν το Χειρουργό τους για εξέταση και διερεύνηση.

Η μαστίτιδα είναι μία λοίμωξη του μαστού που εκδηλώνεται με ερυθρότητα, πόνο, πρήξιμο και θερμότητα στο στήθος. Πιο συχνά πλήττει τις γυναίκες που θηλάζουν (μαστίτιδα θηλασμού), αλλά μπορεί να παρουσιασθεί και σε περιπτώσεις εκτός θηλασμού. Η φλεγμονή οφείλεται σε εγκατάσταση βακτηριδίων στους γαλακτοφόρους πόρους και διάχυτη επέκταση αυτής στο μαζικό παρέγχυμα. Επίσης το κάπνισμα είναι ένας σημαντικός επιβαρυντικός παράγοντας κινδύνου της νόσου. Εάν η οξεία μαστίτιδα δεν αντιμετωπιστεί σωστά με αντιφλεγμονώδη αγωγή μεταπίπτει σε υποξεία ή χρόνια η οποία καταλήγει στην ανάπτυξη αποστημάτων και συριγγίων. Τα κύρια συμπτώματα είναι: -Διόγκωση του πάσχοντος μαστού. -Ερυθρότητα του δέρματος, συχνά σε μια σφηνοειδή μορφή. -Πόνος και αίσθημα καύσους στο μαστό, συνεχώς ή κατά το θηλασμό. -Πυρετός >38.3 βαθμούς C. -Γενική δυσφορία ή όψη πάσχοντος. Η θεραπεία της μαστίτιδας περιλαμβάνει αντιβιοτικά και αντιφλεγμονώδη. Η συνολική θεραπεία συνήθως απαιτεί 10-14 ημέρες. Αν δεν υποχωρήσει μετά τη λήψη των αντιβιοτικών, χρειάζεται επανεξέταση, προκειμένου ν' αποκλεισθεί μία σπάνια μορφή καρκίνου του μαστού, ο φλεγμονώδης καρκίνος.

Πρόκειται για ερεθισμό του δέρματος της θηλής που μπορεί να προέρχεται είτε από μικροβιακή μόλυνση είτε από μύκητες. Όμως είναι πιθανό να πρόκειται και για αρχή της νόσου του Paget (καρκίνωμα του δέρματος που εντοπίζεται στο μαστό και σε άλλες περιοχές όπου υπάρχουν αποκρινείς ιδρωτοποιοί αδένες), για αυτό και συντείνεται η άμεση επίσκεψη στον Χειρουργό για εξέταση και θεραπεία

Η αποβολή γαλακτόχρωμου εκκρίματος και από τις δύο θηλές των μαστών είναι συχνή, ιδίως κατά τον πρώτο χρόνο μετά τον τοκετό και ονομάζεται γαλακτόρροια. Το έκκριμα της θηλής και από τους δύο μαστούς μπορεί επίσης να συμβεί σε γυναίκες με υπολειτουργία του θυρεοειδούς αδένα (υποθυρεοειδισμό) ή σαν παρενέργεια ορισμένων φαρμάκων. Αν το έκκριμα είναι διαυγές, ή περιέχει πύον ή και αίμα, τότε επιβάλλεται η επίσκεψη στον Χειρουργό. Έκκριμα μπορεί επίσης να εμφανιστεί λόγω όγκων στην υπόφυση (έναν αδένα που βρίσκεται στον εγκέφαλο), που προκαλούν αύξηση μίας ορμόνης που λέγεται προλακτίνη. Κάθε γυναίκα με έκκριμα θηλής θα πρέπει να επισκεφτεί τον Χειρουργό της , για εξέταση, διερεύνηση και θεραπεία.

Με τον όρο εισολκή της θηλής περιγράφεται η κατάσταση κατά την οποία μία ή και οι δύο θηλές των μαστών αντί να προβάλλουν προς τα έξω, εμφανίζουν μια στροφή «βαθούλωμα» προς τα μέσα. Πολλές γυναίκες εμφανίζουν εισολκή θηλής από τη γέννησή τους και αυτό αποτελεί ένα φυσικό χαρακτηριστικό τους. Σε άλλες γυναίκες, η εισολκή της θηλής εμφανίζεται και εξαφανίζεται κατά καιρούς ή συμβαίνει μετά τον θηλασμό. Αυτής της μορφής η εισολκή θηλής δεν είναι ανησυχητική. Όταν μία γυναίκα, της οποίας οι θηλές πρόβαλλαν πάντα προς τα έξω, εμφανίζει για πρώτη φορά εισολκή θηλής, θα πρέπει να επισκεφτεί άμεσα τον Χειρουργό της. Στις περισσότερες περιπτώσεις, η εισολκή της θηλής δεν είναι ανησυχητική, όμως ενίοτε μπορεί να αποτελεί το πρώτο σημάδι καρκίνου του μαστού.

Παρότι μπορεί να μην είναι κάτι ανησυχητικό, εντούτοις η ασθενής θα πρέπει να επισκεφτεί τον Χειρουργό της , για εξέταση και διερεύνηση. Ειδικά αν ο μαστός παρουσιάσει όψη «φλοιού πορτοκαλιού» τότε μπορεί να υποκρύπτεται κάποια μορφή καρκίνου, όπως η νόσος Paget και ο φλεγμονώδης καρκίνος του μαστού.

Ο όρος «καρκίνος του μαστού» αναφέρεται στην ανάπτυξη κακοήθους όγκου στην περιοχή του μαστού. Αποτελεί μία από τις συχνότερα εμφανιζόμενες μορφές καρκίνου παγκοσμίως και είναι η πρώτη σε αριθμό κρουσμάτων στο γυναικείο πληθυσμό. Προκαλείται από ανεξέλεγκτο πολλαπλασιασμό παθολογικών κυττάρων που ως αποτέλεσμα προκαλούν το σχηματισμό κακοήθους όγκου στην περιοχή του μαστού και ουσιαστικά αποτελεί κυτταρική νόσο. Τα παθολογικά αυτά κύτταρα έχουν τη δυνατότητα εξάπλωσης σε γειτονικούς ιστούς σε δυσάρεστες συνέπειες για ολόκληρο τον οργανισμό. Τύποι του καρκίνου του μαστού και διαχωρισμός. Δύο είναι οι βασικοί τύποι της νόσου: Ο πορογενής καρκίνος που προέρχεται από τους γαλακτοφόρους πόρους και ο λοβιακός καρκίνος που προέρχεται από τα λόβια, τα σημεία από τα οποία παράγεται το μητρικό γάλα. Ο καρκίνος του μαστού διαχωρίζεται σε διηθητικό και μη διηθητικό ή in situ. Ο πρώτος έχει την ικανότητα να δίνει μεταστάσεις, ενώ ο δεύτερος τύπος θεωρείται αρχόμενος και δυνητικά δε δίνει μεταστάσεις. Ο καρκίνος του μαστού είναι η πιο συχνή μορφή καρκίνου σήμερα στις γυναίκες. Σπάνια εμφανίζεται πριν τα 30 χρόνια και πιο συχνά προσβάλλει ηλικίες μεταξύ 50 και 70 ετών. Σήμερα οι γυναίκες δεν χρειάζεται απαραίτητα να υποβληθούν σε μαστεκτομή αφού οι νέες θεραπείες αφαίρεσης του όγκου με ακολουθούμενη ακτινοθεραπεία είναι το ίδιο αποτελεσματικές. Σχεδόν το 80% των ψηλαφητών ογκιδίων στο μαστό είναι καλοήθεις και δεν απαιτούν καμία επέμβαση. Μπορεί να είναι μία κύστη που περιέχει υγρό ή ένα ινοαδένωμα. Τονίζουμε όμως ότι η έγκαιρη διάγνωση, αποτελεί πάντα την αποτελεσματικότερη θεραπεία.